روش های ترموپلاست الاستومر قالب گیری فشرده در این مواد غیر معمول است و روش های تزریق بسیار سریع و مقرون به صرفه هستند. الاستومرهای ترموپلاستیک را می توان از طریق قالب گیری بادی، کلندرینگ مذاب، ترموفرمینگ و جوشکاری حرارتی نیز پردازش کرد.
در سال 1965، شل ترپلیمر SBS را به بازار معرفی کرد و از اصطلاح الاستومر ترموپلاستیک استفاده کرد. البته قبل از آن به مواد پلی اورتان (ماده ای که برای ساخت کفپوش پلی اورتان استفاده می شود) TPE نیز گفته می شد. بعدها، شل کوپلیمرهای بلوک استایرنی دیگری با خواص بهتر تولید کرد. ابتدا فیلیپس و دیگران ترموپلاست الاستومر کوپلیمرهای ستاره ای استایرن-بوتادین را معرفی کردند. به این مواد استایرن می گویند که از نظر مصرف مهم ترین دسته TPE ها (الاستومرهای ترموپلاستیک) است. دسته دیگری از TPE در سال 1972 با معرفی یک آلیاژ پلاستیکی الفین کریستالی (معمولاً پلی پروپیلن) و لاستیک اتیلن پروپیلن (معمولا EPDM) ظهور کرد. این ترموپلاستیک ها الفین الاستومر (TPO) نامیده می شوند. در سال های بعد استفاده از پلی اولفین های دیگر مانند پلی اتیلن رایج شد. عملکرد TPO در دماهای بالا بهتر از TPE نیست، اما مانند استایرن، مقاومت روغن و مقاومت فشاری آن ضعیف است.
در مورد TPO در سال‌های اخیر، سعی شده است تا فاز لاستیک زمانی که با فاز پلی پروپیلن مخلوط می‌شود (کیور دینامیکی) پخته شود تا TPO با مقاومت ترموپلاست الاستومر فشاری بهتر تولید شود. مونسانتو پیشگام این فرآیند بود و محصولی به نام Santopren را در سال 1981 عرضه کرد. شرکت های دیگر از آن زمان مواد مشابهی را ارائه کرده اند. انتظار می رود که این مواد که اغلب به عنوان الاستومرهای ترموپلاستیک پخته شده دینامیکی نامیده می شوند، جایگزین الاستومرهای ترموپلاستیک قبلی مانند TPE (آلیاژ ساده PP/EPDM) شوند. اخیراً، TPV های پلی اولفین دیگری مانند DuPont's Alcryn (آلیاژی از پلی پروپیلن و لاستیک طبیعی) معرفی شده اند.